ΛΕΛΕΓΑΣ
Στην Λακεδαίμονα σύμφωνα με την μυθολογία πρώτος βασιλιάς αναφέρεται ο γηγενής Λέλεγας. Ο μυθικός αυτός ηγέτης, μπορεί να ερμηνευθεί σαν τον «Νόμο» πριν γίνει νόμος, δηλαδή προτού διανεμηθεί (Νέμω) και εκπαιδευτούν οι άνθρωποι να ζουν με αυτόν σαν κανόνα.
Οι κοινοί θνητοί, στους οποίους έγινε εκπαίδευση σε αυτό τον νόμο, ήταν οι ΛΕ ή ΛΑ ή Λ, που ζούσαν ή εγκαταστάθηκαν στην ομώνυμη χώρα. Επελέγη ως χαρισματικός ο λαός, ο οποίος με την σειρά του θα εκπαιδεύσεις τους υπόλοιπους θνητούς.
Η έννοια και η λέξη Λας είναι το φωτεινό, το θεϊκό, εκείνο που προέρχεται από τον ουρανό. Την παλιά εκείνη εποχή πολλά πύρινα ουράνια σώματα έπεφταν στην Γη. Η λέξη ταυτίστηκε με το φωτεινό, και ταυτόχρονα με την πέτρα, καθώς οι μετεωρίτες μετά την δράση τους έμεναν ανενεργές πέτρες στην επιφάνεια της Γης, αποτελώντας λατρευτικά αντικείμενα για τον πρωτόγονο άνθρωπο,
Το σχήμα του γράμματος Λ συμβολίζει το ανώτερο και αρχικό σημείο, που διαχέεται και προβάλλεται πάνω στην Γη, μοιάζοντας με μια φωτεινή πηγή που εκπέμπει φως. Αυτό το σύμβολο κοσμούσε την ασπίδα των Σπαρτιατών.
Η λιτότητα, η περιεκτικότητα, το μέτρο, η αυτογνωσία, η ταπεινότητα, η απλότητα και η αγάπη για τον άνθρωπο, πηγάζουν από το Λελεγιακό Νόμο. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και οι μεταγενέστερες θεωρίες στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην Δωρική βάση. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Πυθαγόρας, ακόμα και ο Χριστός κινούνται σε αυτό το μήκος ιδεολογικής θεώρησης των πραγμάτων και του ανθρώπου. Στόχος του Λελεγιακού νόμου είναι η εξύψωση του ανθρώπου σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο, και όχι με υλιστικά κριτήρια.
Λελεγία ονομαζόταν και η περιοχή που μετοίκησε ο Λέλεγας. Σύζυγός του ήταν η Πέρδιξ, που δηλώνει την εγκατάσταση στην περιοχή (ΠΕΡΔΙΞ=ΠΕ=ΠΑ που σημαίνει σταθεροποίηση). Παιδιά τους ήταν η Θεράπνη, ο Βούμελχος, ο Πολυκάων και ο Μύλης. Η Θέραπνη υποδηλώνει την πρωταρχική σχέση του ανθρώπου με την απασχόληση, την θεραπεία, διαφόρων λειτουργιών που σήμερα μας είναι αυτονόητες. Ο Βούμελχος είναι η εκπαίδευση και η ενασχόληση του ανθρώπου με την κτηνοτροφία, η υποταγή των ζώων στον άνθρωπο και η χρήση τους για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Ο Μύλης είναι η εκπαίδευση στην γεωργία. Όλα τα παραπάνω συνέβαιναν σε ένα περιβάλλον δύσκολο και εχθρικό, στο οποίο ο άνθρωπος προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί ανάμεσα σε φωτιές από μετεωρίτες και άλλα ακραία κλιματολογικά φαινόμενα. Σε αυτό το περιβάλλον, είχε ισότιμη κυριαρχία ο Πολυκάων.
ΜΥΛΗΣ
Ο Μύλης είναι ο συνεχιστής του εξελικτικού έργου, επιμορφώνοντας τους κοινούς θνητούς, πώς να παράγουν την τροφή τους. Κυριαρχεί εκείνος και διαδέχεται τον Λέλεγα, επειδή προσφέρει λιγότερο επικίνδυνο τρόπο διαβίωσης στους ανθρώπους από τους αδελφούς του. Είναι ο εισηγητής της επεξεργασίας των σιτηρών και της μετατροπής τους σε αλεύρι και ψωμί, βασική τροφή του ανθρωπίνου είδους μέχρι τις μέρες μας.
Σύζυγος του η Κλεοχάρεια, η μέθοδος του εκπολιτισμού των θνητών με βάση την ανθρώπινη φύση, που πέρασε από το ζωώδες στο κοινωνικό και το «χάριεν».
Αυτά συνέβαιναν σε εποχές που η γνώση και η φήμη (κλέος) ήταν στα πρώτα στάδια. Παράλληλα, η εκπαίδευση θα πρέπει να συνοδεύεται από αρμονία και ψυχική ανάταση, ώστε να είναι αρεστή και εύπεπτη.
ΕΥΡΩΤΑΣ
Ο Ευρώτας ήταν γιος του Μύλη και της Κλεοχάρειας. Το όνομά του παραπέμπει σε εκείνον που παρέχει πλούσια τα αγαθά, για να ευημερεί το βασίλειό του. Νυμφεύεται την Ευρυδίκη και αποκτά μαζί της την Σπάρτη και την Τίασα. Η Ευρυδίκη συνεισφέρει στην δίκαιη κατανομή των αγαθών που απορρέουν από εκείνον, και φροντίζει να κατευθύνονται προς όλους τους υπηκόους του. Η κόρη του Τίασα φροντίζει να ποτίσει, και να εισφέρει με τις μαγικές της δυνάμεις, στην αδελφή της Σπάρτη την δυνατότητα της εκκόλαψης και της αναπαραγωγής του είδους, που μπολιασμένο από περισσότερο προτερήματα, θεόσταλτα κατά κύριο λόγο, θα μετατρέψει τους θνητούς σε άνω θρώσκοντα όντα, δηλαδή ανθρώπους.
Την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο Φυσικός νόμος, που προσπαθεί να σταθεροποιηθεί και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και τους κανόνες πάνω στους οποίους θα οικοδομηθεί το περιβάλλον και η Ζωή.
ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Παράλληλα σε όλη αυτήν την τεράστια και άγνωστη χρονική περίοδο η Γαία γεννούσε άλλοτε με σύντροφο τον Ωκεανό και άλλοτε με σύντροφο τον Ουρανό. Η ένωση της Γαίας και του Ουρανού γεννά τους Τιτάνες. Οι Τιτάνες ήταν κυρίαρχοι σε άγνωστους και τεράστιους χώρους, χερσαίους, υδάτινους και ουράνιους. Η έννοια Τι είναι αυτό που αποδίδει κάτι το θαυμαστό σε μέγεθος, κάτι που μας γεμίζει δέος και απορία. Τάν είναι η απόδοση της χώρας, της περιοχής, της πατρίδας, και αυτή την έννοια έχει και το γνωστό μας «τάν ή επί τας». Δεν έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα για έναν λαό, όπως οι Λακεδαιμόνιοι, να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ασπίδα, αλλά για την πατρίδα του, στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα κύρια χαρακτηριστικά των Τιτάνων είναι το μεγάλο μέγεθος και η τεράστια δύναμη, ενώ σε υποδεέστερη μορφή υπάρχουν σε αυτούς το πνεύμα και οι αρετές. Αυτά τα τελευταία επικρατούν στους απογόνους τους, και με αυτά σαν όπλα εκείνοι κερδίζουν την Τιτανομαχία, και αλλάζει η εποχή για την ανθρωπότητα.
Από τον Κρόνο και την Ρέα γεννιέται ο Ζευς, ο κυριότερος, και ισχυρότερος της νέας γενιάς οντοτήτων εκ του αποτελέσματος. Από τον Ιαπετό και την Κλυμένη ο Άτλας, ο Προμηθεύς και ο Επιμηθέας.
Οι παραπάνω τέσσερεις γόνοι Τιτάνων είναι από τους σημαντικότερους, όσον αφορά την ανθρώπινη ύπαρξη, επειδή ο καθένας με τον τρόπο του επένδυσε στην ανύψωση του ανθρωπίνου είδους. Ο Δίας με τις πάμπολλες ερωτικές του ιστορίες σκοπό είχε να μπολιάσει με τον σπόρο του, το ανθρώπινο είδος, και όχι να πάρει τον τίτλο του εραστή.
Ο Προμηθεύς διόρθωσε το λάθος του αδελφού του Επιμηθέα, που δεν έδωσε από λάθος στους ανθρώπους μέσα προστασίας, όπως στα άλλα όντα, και πρόσφερε στον άνθρωπο την φωτιά, το πυρ της γνώσης ή μέρος από τις θεϊκές δυνάμεις, πράγμα για το οποίο τιμωρήθηκε. Δικαίως θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν όλοι τους σαν οι πρώτοι φιλάνθρωποι.
Ο Άτλας, είναι εξίσου σημαντικός, και ο ρόλος του ήταν η υποχρέωση να διοικεί την γήινη επικράτεια, ως γνωστό μεταφορικά κρατούσε την Γη στην πλάτη του. Υποθέτουμε πώς επικράτεια ήταν οι περιοχές που επικρατούσε το κατάλληλο κλίμα και κατοικούντο, κάτι σαν τη σημερινή εύκρατη ζώνη, με προϋπόθεση την θέση του Ισημερινού. Με αυτή την τοποθέτηση ίσως είναι μάταιο να αναζητούμε την Ατλαντίδα τουλάχιστον την αρχική, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Ατλαντίδα επεκτείνονταν σε όλη την κατοικημένη Γη. Η Ατλαντίδα για την οποία μας μιλά ο Πλάτωνας είναι απομεινάρι της αρχικής, που παρήκμασε και καταστράφηκε όπως μας αφηγείται.
Όλη αυτή ή μυθική περίοδος, παρουσιάζει τις ανακατατάξεις μεταξύ των Τιτάνων με κυρίαρχο τον Κρόνο, και των Τιτανιδών υιών των Τιτάνων, με κορυφαίους τον Δία και τον Άτλαντα. Ο κόσμος μετά την Τιτανομαχία μοιράζεται σε αυτούς, ο ουρανός στον πρώτο και η Γη στον δεύτερο. Το κακό που προϋπήρχε στην Κρόνια εποχή υποτάσσεται και αναβαθμίζεται το ανθρώπινο είδος.
Ο Άτλας λοιπόν ήταν ουράνιας προέλευσης, όπως φανερώνει το όνομά του και κυρίαρχος των πάντων όπως δηλώνει το όνομα της συζύγου του Πλειόνης.
Ο Άτλας με την Πλειόνη αποκτούν έξι κόρες τις Ατλαντίδες, ή πλειάδες τις οποίες βρίσκουμε να ελέγχουν περιοχές του Αιγιακού χώρου, από τον Εύξεινο που συναντούμε την Ηλέκτρα μέχρι το Ταίναρο, που συναντούμε την Ταϋγέτη.
Η Ταϋγέτη που κυριαρχεί στην Λακωνική δίνει το όνομά της και στο ιερό βουνό της Λακωνίας τον Ταΰγετο. Βρισκόμαστε στην εποχή της θηλυκής κυριαρχίας, και είναι επιβεβλημένο να υπάρξει σπόρος για την διαιώνιση και το μπόλιασμα του είδους, Η Σπάρτη είναι ήδη ώριμη και περιμένει τον σύντροφό της για να γεννηθεί στο λίκνο της νέας εποχής, ο ειδήμων και πληρέστερος των προηγουμένων άνθρωπος.
Η Ταϋγέτης αναλαμβάνει το ρόλο να της γεννήσει σύντροφο, και ιδανικός πατέρας δεν είναι άλλος από τον Δία. Ο Δίας Ζεύς ή Δεύς εμπεριέχει το ουράνιο, και το καλό ΕΥ το οποίο κοινωνεί στο ανθρώπινο είδος που μπαίνει σε μια τροχιά τείνουσα προς την θεοποίηση. Σε πολλές περιπτώσεις από τότε μέχρι σήμερα , ο Θεός προστατεύει τους ανθρώπους αποδεικνύοντας την πατρότητα Του, πάντα εισερχόμενος στον άνθρωπο, και όχι έξωθεν. Το σύμβολο Λ ολοκληρώνεται και με τον Δία μετατρέπεται σε Δ ορίζοντας το μέγεθος της θείας παρέμβασης στον άνθρωπο. Στην χριστιανική θρησκεία περικλείει έναν οφθαλμό συμβολίζοντας ότι παραμένει πλέον μόνο η θεϊκή εποπτεία.
ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ
Η Ταϋγέτη αποκτά με τον Δία λοιπόν τον Λακεδαίμονα, από τον οποίο παίρνει το όνομα της και η περιοχή. Με τον Λακεδαίμονα βασιλιά η περιοχή αλλάζει εποχή και ουσιαστικά είναι η απαρχή της δημιουργίας του κράτους που γνωρίσαμε στους ιστορικούς χρόνους. Η αποκωδικοποίηση του ονόματος είναι Λάκε=Λάκα, το φανερό, το φωτεινό και το ΛΑΣ=ουράνιος, θεϊκός. Δαίμων, είναι ο γνώστης σε βάθος και πλήρως, αλλά και σε θεός σε άλλη εκδοχή. Ο Λακεδαίμων κατέχει πολλές από τις ιδιότητες του πατέρα του, τις οποίες μεταβιβάζει και στην σύζυγό του Σπάρτη.
Υπάρχει μια ένωση βασικών στοιχείων, Ευρώτας=φυσικά αγαθά, Κλεοχάρεια=ιδανικές συνθήκες, Ταϋγέτη=Γήινη ενέργεια, Δίας=θεϊκή ενέργεια, με αποτέλεσμα την Σπάρτη=κατάλληλη μήτρα για σπορά, και τον Λακεδαίμονα=τροποποιημένο θεΪκό σπόρο με ανθρώπινες προδιαγραφές. Κατά προσέγγιση τούτη η εποχή ορίζεται από την 30η χιλιετία μέχρι και την 20η.
ΑΜΥΚΛΑΣ
Είναι ο γιος του Λακεδαίμονα και της Σπάρτης, ο πρώτος θνητός βασιλιάς. Το όνομα του δηλώνει Α=αρχική, ΜΥΚ=ρίζα που δηλώνει πεπερασμένο (π.χ. μύκητας), ΛΑΣ=ουράνιος, θεϊκός. Είναι ο οικιστής της ομώνυμης πόλεως των Αμυκλών, και πιθανός και ο οικιστής της πόλεως Λας, της οποίας οικιστής αναφέρεται και ο μυθικός Λας, χωρίς καμιά άλλη πληροφορία. Ένδειξη της συγγένειας των δύο πόλεων, είναι η ταυτόσημη θρησκευτική λατρεία συγκεκριμένου θεού, του Απόλλωνα.
Ο Αμύκλας παντρεύεται την Διομήδη του Λαπίθου, και αποκτά τον Άργαλο, τον Κυνόρτα, τον Υάκινθο και την Λαοδάμεια. Η Διομήδη είναι η συνέχεια της προστασίας και της εκπαίδευσης που παρείχε ο Δίας στους ανθρώπους και την αντλούσε από τον πατέρα της τον Λά+πιθο (εγκατεστημένος και σταθεροποιημένος νους). Ο Άργαλος αντιπροσωπεύει την ναυτοσύνη, ο Υάκινθος τις καλές τέχνες, και η Λαοδάμεια την επιμόρφωση και διάπλαση του Λαού. Την ίδια περίοδο έχουμε και την εγκατάσταση του Πέλοπος από την χώρα του στην γειτονιά του Αμύκλα, δίνοντας και της και το όνομά του, Πελοπόννησος. Η εποχή αυτή ορίζεται κατά προσέγγιση από την 20η μέχρι και την 15η χιλιετία.
ΑΡΓΑΛΟΣ
Διαδέχτηκε στην βασιλεία τον πατέρα του Αμύκλα. Την εποχή του αναπτύχθηκαν τα θαλάσσια ταξίδια και πιθανόν δημιουργήθηκαν οι πρώτες εξορμήσεις και οι πρώτες αποικίες. Επίσης είναι πολύ πιθανόν στην εποχή του να άρχισαν οι επαφές μεταξύ των φυλών και των γενών, και να ήταν η αρχή μιας οικουμενικότητας, αλλά και επιμειξίας. Η περίοδος αυτή είναι κατά προσέγγιση από την 15η μέχρι και την 10η χιλιετία. Μετά τον θάνατο του ιδίου την αρχή πήρε ο μικρότερος αδελφός του, Κυνόρτας.
ΚΥΝΟΡΤΑΣ
Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Άργαλου που τον διαδέχτηκε, και αυτό ανατρέπει τα μέχρι τότε δεδομένα της διαδοχής. Υπάρχει πιθανότητα να ήταν βίαιη διαδοχή, αποτέλεσμα της ηθικής παρακμής που είχε ήδη ωριμάσει. Η πράξη της ανατροπής προϋποθέτει ύβρη στους ισχύοντες ηθικούς κανόνες. Η περίοδος αυτή, εκτός από το ότι ήταν μακροχρόνια, σηματοδότησε μεγάλες αλλαγές, και ανέτρεψε ισχύοντες κανόνες. Ο Πέλοπας κερδίζει την Πελοπόννησο, συμμαχεί με τον Κυνόρτα που διαδέχεται τον Άργαλο και ισχυροποιεί την θέση του. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε με επιφυλάξεις ότι η εποχή που συμβαίνουν αυτά είναι πριν από την καταστροφή της Πλατωνικής Ατλαντίδας.
ΟΙΒΑΛΟΣ
Γιός του Κυνόρτα και φυσικός του διάδοχος στην Λακεδαίμονα. Νυμφεύεται την Γοργοφάνη, κόρη του βασιλιά της Αιγύπτου, Δαναού, και αποκτά τον Ιπποκόοντα, τον Τυνδάρεω και τον Ικάριο (πατέρας της Πηνελόπης και πεθερός του Οδυσσέα). Την ίδια περίοδο στο Άργος βασιλεύει ο Ατρέας και στον Βόσπορο ο Τρώας, ιδρυτής της Τροίας. Είναι η μακρά και σκληρή περίοδος μετά την καταστροφή. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης (πόλεμος Κρονίων – Ατλαντίδων) που προηγήθηκε, εκτός από τις φυσικές καταστροφές, μείωσαν και τον ανθρώπινο πληθυσμό, και το επίπεδο του πολιτισμού, σε βαθμό που άργησε αρκετά να ανακάμψει έστω σε μικρό ποσοστό.
Η περίοδος αυτή αρχίζει από την 8η χιλιετία, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας, μέχρι και την 3η χιλιετία, που έχουμε πλέον ιστορικά στοιχεία για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Η Αίγυπτος ανασυγκροτήθηκε περισσότερο εκείνη την περίοδο και διέσωσε ότι απόμεινε από το παρελθόν. Παράδειγμα της ισχύς και της επιρροής της Αιγύπτου στην ευρύτερη περιοχή είναι η ίδρυση από τον Οίτυλο, του Οιτύλου της Λακωνίας, στο οποίο λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες. Ωστόσο να διευκρινισθεί ότι η Αιγυπτιακή κυριαρχία δεν προέκυψε σαν κατοχή ενός γένους σε άλλο, αλλά σαν μια εξελικτική διακυβέρνηση μικτών γενών, τα οποία ακόμη δεν είχαν φυλετική συνείδηση. Την φυλετική αυτή συνείδηση καλλιέργησαν οι οικιστές, που ήταν όμως μείξη κλάδων του ιδίου γένους. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την συγγενική φυλετική σχέση των Αιγυπτίων με τους Αιγιείς. Το πιθανότερο είναι η πλειοψηφία αυτών των γενών να ονομάσθηκαν Πελασγοί μετά την πλημμυρίδα στον Αιγιακό χώρο (δηλαδή οι κάτοικοι του τόπου που πελάγωσε=πλημμύρισε). Με την εγκατάστασή τους σε διάφορες περιοχές, που δεν είχαν κατακλεισθεί, διατήρησαν την ανάμνηση της καταγωγής τους με την παράδοση του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Μεταφορικά δηλαδή του μπολιάσματος του Δία (Δευκαλίωνα) με την γνώση (Πύρρα) στο ανθρώπινο είδος.
ΤΥΝΔΑΡΕΩ
Γιός του Οίβαλου και της Γοργοφάνης, παρέλαβε τον θρόνο βοηθούμενος σε κάποιες δύσκολες περιπτώσεις από τον Ηρακλή, στην διαμάχη του με τον Ιπποκόωντα. Βρισκόμαστε στην περίοδο μετά την 5η χιλιετία, στην οποία η επιμειξία των γενών είναι πραγματικότητα. Στην περίπτωση του Τυνδάρεω υπάρχει επιμειξία με το γένος των Δαναών που είναι Κρόνιας καταγωγής. Με κέντρο την Πελοπόννησο υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ των Κρόνιων και την απογόνων του Άτλαντος και του Διός. Οι δεύτεροι, με επικεφαλής των Ηρακλή, κινούνται εναντίον του Ευρυσθέα των Ατρειδών. Την ίδια περίοδο εξελίσσεται και η εκστρατεία των Αμαζόνων, που φθάνουν μέχρι την νότια Πελοπόννησο, και ερμηνεύοντας την έχθρα τους με τον Ηρακλή τις κατατάσσουμε στο γένος των Κρονίων. Τα πολλά βασίλεια στον Ελλαδικό χώρο μετά τις διενέξεις, καταστάλαξαν και ισχυροποιήθηκαν. Αποτέλεσμα ήταν με την αρχηγία των Μινύων να διενεργήσουν Αργοναυτική εκστρατεία προς αναζήτηση νέων εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η εκστρατεία αυτή αποτελεί την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια κοινής δράσης στον Ελλαδικό χώρο. Αρχίζει να δημιουργείται κοινή συνείδηση, με αποτέλεσμα να ελαττωθούν οι διαφορές μεταξύ των γενών, τα οποία όπως προαναφέρθηκε είχαν ανακατευθεί σε μεγάλο βαθμό. Να σημειωθεί πως το γένος καθορίζεται από την μητέρα, έτσι λοιπόν τα γένη εκείνης της εποχής έχουν αρχή την Πλουτώ του Κρόνου αφ’ ενός και των Ταϋγέτη και Ηλέκτρας του Άτλαντος αφετέρου. Και στις δύο περιπτώσεις ο σπόρος προήλθε από τον Δία, αμβλύνοντας έτσι τις διαφορές μεταξύ των γενών. Ο Τυνδάρεω νυμφεύεται την Λήδα, και αποκτά την Ελένη, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Σύμφωνα με την μυθολογία, η Ελένη και Πολυδεύκης ήταν παιδιά του Δία, και η Κλυταιμνήστρα και ο Κάστορας παιδιά του Τυνδάρεω.
Οι Διόσκουροι συμμετέχουν στην αργοναυτική εκστρατεία, στην οποία συμμετέχει και ο Εύφημος, βασιλιάς του Ταινάρου, που φημίζονταν για τους καλούς του ναυτικούς. Τα φυσικά λιμάνια που είχαν φήμη εκείνη την περίοδο ήταν το Οίτυλο και η Λας. Ο θνητός Πολυδεύκης σκοτώνεται και ο δίδυμος Κάστορας μοιράζεται μαζί του την ζωή στον Άδη, με αποτέλεσμα ο Τυνδάρεω να μείνει χωρίς διάδοχο. Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί οι Μυκήνες με τους Ατρείδες, οι οποίοι έχουν Κρόνιες καταβολές. Ο Ατρέας έχει δύο γιούς, τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, οι οποίοι με στόχο την αρμονική συνύπαρξη νυμφεύονται τις δύο κόρες του Τυνδάρεω, την Κλυταιμνήστρα και την Ελένη.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Γιος του Ατρέα και αδελφός του Αγαμέμνονα (διάδοχος του πατέρα του στον θρόνο των Μυκηνών), με τον γάμο του με την Ελένη γίνεται βασιλιάς της Σπάρτης, ο πρώτος βασιλιάς της που κατάγεται από διαφορετικό γένος. Οι Ατρείδες, Αγαμέμνων και Μενέλαος, ελέγχουν ουσιαστικά όλη την Πελοπόννησο, τα Ελληνικά παράλια και το Αιγαίο, έτσι δημιουργείται η «ανάγκη» να επεκτείνουν ακόμη περισσότερο την εξουσία τους. Στόχος του η Τροία και ο έλεγχος των στενών. Η Τροία είναι αρκετά πλούσιο και ισχυρό κράτος που διέπεται από τις αρετές του Ατλάντιου γένους. Σημαντικότερο θεός είναι ο Απόλλων, όπως και στην Λακωνία, και αυτό δεν είναι μόνο σύμπτωση, αλλά σημαίνει τους κοινούς δεσμούς που είχαν τα δύο κράτη. Ο Αγαμέμνονας για να ξεκινήσει την εκστρατεία του εναντίον της Τροίας έπρεπε να πείσει τον Μενέλαο, τον Αχιλλέα και του υπόλοιπους βασιλείς, κάτι το οποίο τελικά κατάφερε με την ισχύ και τα ταξίματά του. Μόνο μία δεν πείστηκε και πήγε με το μέρος των Τρώων, η Ελένη.
Η Ελένη εγκατέλειψε τον σύζυγο και το βασίλειο της και πήγε στην Τροία ακολουθώντας τον Πάρι. Στην απόφασή της αυτή θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν την αδελφική σχέση μεταξύ των Λακώνων και των Τρώων, οι πόλεις των οποίων είχαν σχέση μητρόπολης και αποικίας. Σύμφωνα με την παράδοση, η Ελένη και ο Πάρις διέφυγαν από την περιοχή του Γυθείου, πόλη κοντά στο Λάς, πράγμα που δείχνει την φιλική διάθεση των κατοίκων της περιοχής, σε αντίθεση με την κεντρική εξουσία. Άλλο σημαντικό στοιχείο είναι το όνομα του ιερέα του Απόλλωνα στην Τροία, Λαοκών, που σημαίνει ένας εκ των Λάων, των κατοίκων της Λας. Συμπερασματικά, η Ελένη δεν φαίνεται ότι κινήθηκε από τα ταπεινά ελατήρια ενός παράνομου έρωτα, αλλά από ανώτερα συναισθήματα κοινής αδελφικής καταγωγής. Ένα τρανταχτό επιχείρημα που τείνει προς αυτή την παραδοχή, είναι ότι η Ελένη μετά την άλωση της Τροίας, δεν τιμωρήθηκε, αλλά επέστρεψε στην Σπάρτη με τον Μενέλαο, και ετιμόντο ως ισόθεοι.
ΟΡΕΣΤΗΣ
Στην ελληνική μυθολογία, ο Ορέστης ήταν γιος του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, αδερφός της Ηλέκτρας και της Ιφιγένειας. Μετά τη δολοφονία του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, η Ηλέκτρα τον φυγάδευσε στη Φωκίδα, στο βασιλιά Στρόφιο, που ήταν θείος του. Ύστερα από χρόνια, ο Ορέστης επέστρεψε στις Μυκήνες με το φίλο και ξάδελφό του Πυλάδη, και εκδικήθηκε το θάνατο του πατέρα του σκοτώνοντας την Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της.
Οι Ερινύες, όμως, οι θέες της εκδίκησης, άρχισαν να τον καταδιώκουν, μέχρι που έφτασε στην Αθήνα και δικάστηκε στον Άρειο Πάγο, όπου με την ψήφο της θεάς Αθηνάς αθωώθηκε. Για να εξιλεωθεί, ωστόσο, ο Ορέστης θα έπρεπε να φέρει στην Αθήνα το άγαλμα της θεάς Άρτεμης από την Ταυρίδα. Στη χώρα των Ταύρων, ο Ορέστης και ο Πυλάδης παραλίγο να θυσιαστούν στο βωμό της θεάς από την ίδια την Ιφιγένεια. Αφού τα δυο αδέρφια αναγνωρίστηκαν, με ένα τέχνασμα που σκαρφίστηκε η Ιφιγένεια κατάφεραν να ξεφύγουν από το βασιλιά της χώρας, Θόα, και να γυρίσουν πίσω σώοι στην Αθήνα.
Σύμφωνα με το μύθο, ο Ορέστης παντρεύτηκε την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου και της Ωραίας Ελένης. Ήταν βασιλιάς του Άργους, των Μυκηνών και της Λακεδαίμονας. Σκοτώθηκε κατά την κάθοδο των Δωριέων, στην τελική μάχη που έγινε. Γιος του ήταν ο Τισαμενός.
ΤΙΣΑΜΕΝΟΣ
O Τισαμενός ήταν ο τελευταίος μυθικός βασιλιάς της Λακεδαιμονίας και του Άργους.
Ήταν γιος του Ορέστη και της Ερμιόνης. Ο πατέρας ήταν βασιλιάς του Άργους των Μυκηνών και της Σπάρτης, αλλά σκοτώθηκε στην τελική μάχη με τους Ηρακλείδες. Ο Τισαμενός έχασε το βασίλειο της Σπάρτης από τον Αριστόδημο με δόλο και αμαχητί αφού από προδοσία αποσύρθηκε αρχικά στις Αμύκλες και μετά εκδιώχτηκε εντελώς από το βασίλειο του. Ο Τισαμενός κινήθηκε μαζί με τον λαό του στην Αχαία που ζούσαν Ίωνες και είχαν κοινή καταγωγή, εκεί έγινε δεκτός από τους κατοίκους και επιτράπηκε η κατοίκησή τους στις Ιωνικές πόλεις της Αχαΐας. Η συγκατοίκηση αυτή δεν κράτησε πολύ, οι Αχαιοί φοβούμενοι τον Τισαμενό μην καταλάβει τον θρόνο αποφάσισαν να τον διώξουν μαζί με τον λαό του , η διαμάχη αυτή οδήγησε σε πόλεμο τον οποίο νίκησαν οι Αχαιοί και Τισαμενός έχασε την ζωή του και τάφηκε στην Ελίκη. Αργότερα τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στην Σπάρτη.
ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΣ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΔΗΣ
Ο Αριστόδημος ήταν απόγονος του Ηρακλή και εγγονός του Ύλλου. Χρονικά κατατάσσεται στον 12ο αι. π.Χ., ενώ ο θάνατός του χρονολογείται το 1104 π.Χ.
Ο Αριστόδημος συμμετείχε στην κάθοδο των Δωριέων μαζί με τους αδελφούς του Τήμενο, Κρεσφόντη και τον Ιππότη ο οποίος στην πορεία εκδιώχθηκε μετά απο χρησμό της Πυθίας, εκστράτευσαν απο την Δωρίδα κατά των Αχαιών, ο Τήμενος κατέλαβε την Αργολίδα, ο Κρεσεφόντης την Μεσσηνία και ο Αριστόδημος την Λακωνία, αμαχητί αφού περιόρισε τον Βασιλιά της Λακωνίας Τισαμενό στις Αμύκλες και αργότερα με την βοήθεια προδότη τον έδιωξε και τις κατέλαβε. Αργότερα μοίρασε την Λακωνία στους δυο δίδυμους γιους του καθιερώνοντας και την συμβασιλεία. Στον Ευρυσθένη έδωσε την περιοχή των Λιμνών και στον Προκλή την Πιτάνη, οι περιοχές αυτές αργότερα ήταν δύο από τις πέντε κόμες που αποτελούσαν το Σπαρτιάτικο βασίλειο.
Η επάνοδος των Δωριέων (Ηρακλειδών Ατλάντιων) σήμανε και την παρακμή και εξαφάνιση του ΜυκηναΪκού κράτους. Στην συνέχεια ακολουθεί η λαμπρή εξέλιξη του Έθνους, το οποίο μεταγενέστερα απέκτησε και κοινή ονομασία, ΕΛΛΑΝΕΣ στην Δωρική και ύστερα ΕΛΛΗΝΕΣ, και ο τόπος τους ΕΛΛΑΣ, δηλαδή ο τόπος του Ήλιου και της Πέτρας, του ήλιου του ζωοδότη, και της πέτρας της ουράνιας και φωτεινής.
ΠΗΓΕΣ:
Γρηγόριος Παπαδοθωμάκος
Αρχαιογνώμων
