Μεγάλα βλάπτουσι τους αξυνέτους οι επαινέοντες.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

Επαινούμενος, μη πάντα πίστευε.
Αρχαιοελληνική παροιμία

Πολλών χρημάτων κρείττων ο παρά του πλήθους έπαινος.
Από πολλά πράγματα είναι καλύτερος ο έπαινος τους πλήθους.
Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας

Ηδονών ήδιον έπαινος.
Από όλες τις ηδονές ο έπαινος είναι η πιο γλυκιά.
Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

Γυνή δε κολακεύει σε του λαβείν χάριν.
Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής

Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν.
Καλύτερα να πέσεις σε κοράκια παρά σε κόλακες. Διότι τα μεν τρώνε νεκρούς, οι δε ζωντανούς.
Αντισθένης, 445-360 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος

Προς τον ειπόντα «Πολλοί σε επαινούσι». « Τι γαρ», έφη, «κακόν πεποίηκα;».
Αντισθένης, 445-360 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος

Ζων μεν επαινού, αποθανών δε μακαρίζου.
Όσο ζεις να σε παινεύουν κι όταν πεθάνεις, να σε μακαρίζουν.
Περίανδρος, 668-584 π.Χ., Τύραννος της Κορίνθου και εκ των 7 σοφών

Μέχρι τούδε ανεκτοί οι έπαινοι εισι περί ετέρων λεγόμενοι, εξ όσων αν και αυτών έκαστος οίηται ικανός είναι δράσαι τι ων ήκουσε.
Οι έπαινοι για άλλους είναι ανεκτοί μέχρι του σημείου που νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε και εμείς κάτι από αυτά που ακούσαμε.
Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ., Αθηναίος ιστορικός

Το εύ λέγειν κάκιστον, ει φέρει βλάβην.
Ο έπαινος είναι κάκιστος, αν βλάπτει.
Επίχαρμος, 530-440 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής

Διογένης ερωτηθείς τι των θηρίων κάκιστα δάκνει έφη: των μεν αγρίων συκοφάντης, των δε ημέρων κόλαξ.
Διογένης, 410-323 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος